ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀-ဟူေသာ
စကားႀကီးဆယ္လံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႔ကို ေဖာ္ျပသည့္အတိုေကာက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဒုတိယစကားလံုးျဖစ္သည့္ (ဇ) ဟူသည္မွာ မဟာဇနက-မင္းသား၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ဆိုလိုသည္။
ေရွးအခါက မိတၳီလာျပည္တြင္ စိုးစံသည့္ အရိ႒ဇနကမင္းႏွင့္ ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသား ေပါလဇနကတို႔သည္ တပါးႏွင့္တပါး အထင္အျမင္လြဲမွားၾကျပီး စစ္ထိုးၾကေလသည္။ ထိုစစ္ပြဲတြင္ ေနာင္ေတာ္ဘုရင္ႀကီး က်ဆံုးေလေသာေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာရွိေသာ မိဖုရားသည္ ဆင္းရဲသူမေယာင္ေဆာင္ျပီး ထြက္ေျပးေလရာ ကာလစမၸါနဂိုျပည္သုိ႔ ေရာက္သြား၏။
ျမိဳ႔ျပင္ဇရပ္တခုတြင္ ရပ္နားေနခိုက္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးႏွင့္ ဆံုမိ၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပသျဖင့္ ပါေမာကၡႀကီးက ၾကင္နာသနားစိတ္၀င္ကာ အိမ္တြင္ေနထိုင္ရန္ လက္ခံထားလိုက္ေလသည္။ မ်ားမၾကာမီ မိဖုရားႀကီးတြင္ သားေတာ္တပါး ဖြားျမင္ေလရာ မဟာဇနကဟု အမည္ေခၚတြင္ေစေလသည္။
ေက်ာင္းေနစဥ္ အျခားေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔က မင္းသားေလးအား မုဆိုးမသား-ဟု မၾကာခဏ ေလွာင္ေျပာင္ၾကရာ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သျဖင့္ မယ္ေတာ္မိဖုရားႀကီးအား ေမးေလရာ သားေတာ္မွာ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ေနေသး၍ ပထမေသာ္ လွည့္ပတ္ေျပာဆိုထားေသာ္လည္း အခ်ိန္အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ၌ကား ျဖစ္ရပ္ကုန္စင္ ဖြင့္ဟေျပာလိုက္ေလသည္။
ထိုေန႔မွစ၍ မဟာဇနကမင္းသားေလးသည္ မိမိ၏ဘ၀မွန္ကို သိရွိျပီး ထီးစိတ္နန္းစိတ္ ဇာတိမာန္ေပၚလာကာ ဖခမည္းေတာ္၏ ထီးနန္းကို မတရားသိမ္းပိုက္ထားေသာ ဦးရီးေတာ္ေပါလဇနကကို စစ္ခင္းတိုက္ခိုက္ျပီး ထီးေမြနန္းေမြကို ျပန္ရေအာင္လုပ္ရမည္ဟု ၾကံစည္ကာ မယ္ေတာ္ပါလာခဲ့ေသာပစၥည္းမ်ားကိုယူ၍ တိုးပြားေအာင္ျပဳလုပ္ရန္ သေဘၤာကုန္သည္မ်ားႏွင့္ အတူ ထြက္သြားေလသည္။
မင္းသားေလးလိုက္ပါသြားေသာ သေဘၤာသည္ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲတြင္ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ား ရိုက္ခတ္ ေသာေၾကာင့္ အက္ကြဲ ေရ၀င္ျပီး တျဖည္းျဖည္း နစ္ေလရာ အျခားေသာကုန္သည္မ်ားသည္ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေရထဲသို႔ ခုန္ခ်ၾကေလသည္။
သတိၾကီးေသာ မဟာဇနကမင္းသားကား စိတ္ေအးေအးထားကာ အားအင္ျပည့္ေစမည့္ ေထာပတ္မ်ားကို စား၏။ အက်ႌပုဆိုးမ်ားကိုလည္း ေရလံုေစရန္ ေထာပတ္မ်ားျဖင့္ လူးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာသမားမ်ားကို ရည္စူး၍ ကန္ေတာ့တိုင္တည္ျပီး သီလေဆာက္တည္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျပီးမွ-ရြက္တိုင္ထိပ္ဖ်ားသို႔တက္သြားကာ ငါးမန္း ငါးတန္မ်ား လြတ္ရာဖက္သို႔ ရွိသမွ်အားယူလ်က္ ခုန္ခ်လိုက္၏။
ဇြဲ လုံ႔လ ၀ီရိယ ႀကီးစြာျဖင့္ ေန႔ေရာညပါ မေနမနား ကူးခတ္ရာ ေရေမ်ာပါလာေသာ အစားအစာေတြ႔လွ်င္ပင္ ေန႔လြဲညစာျဖစ္ေနက သီလအပ်က္မခံဘဲ စိတ္တင္းကာ မစားဘဲေနေလသည္။
မဟာဇနကသည္ ေယာက်္ားတို႔ဇြဲ ေသကာမွေလွ်ာ့မည္-ဟု ဇြဲႀကီးစြာျဖင့္ ကူးခတ္ရင္း ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔၌ သမုဒၵရာပင္လယ္ျပင္တြင္ ဒုကၡႀကံဳေနေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို ကူညီရန္ တာ၀န္ရွိေသာ မဏိေမခလာနတ္သမီးက ေပြ႔ခ်ီကာ မိတၳီလာျပည္ ဥယ်ာဥ္တြင္းရွိ ေက်ာက္ဖ်ာထက္၌ သိပ္ထားျပီး အ၀တ္ျခံဳထားခဲ့၏။
(ထိုေန႔သည္ကား) မိတၳီလာျပည္နန္းတြင္း၌ ေပါလဇနကမင္းႀကီး နတ္ရြာစံျပီး ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔ျဖစ္၏။ ထီးေမြနန္းေမြခံရန္ သားေတာ္မရွိသျဖင့္ ဖုႆရထားလႊတ္ရန္ စီစဥ္ေနၾကသည္။
ဖုႆရထားသည္ ေရႊနန္းေတာ္ကို လက္ယာရစ္ သံုးပတ္ပတ္၍ ျမိဳ႔တြင္းသို႔လွည့္ျပီးလွ်င္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျမိဳ႔တံခါးမွ ျမိဳ႔ျပင္သို႔ ထြက္သြားသျဖင့္ တာ၀န္က်ေသာ မွဴးမတ္ေျခြရံမ်ားမွာ ရင္တမမျဖင့္ ေျပးလိုက္ရေတာ့သည္။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းရွိ မဟာဇနကမင္းသား အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေက်ာက္ဖ်ာသို႔ ဖုႆရထားဆိုက္ရာ ထိုက္တန္သူမင္းသား ဟုတ္-မဟုတ္ စမ္းသပ္လို၍-
တူရိယာပညာရွင္မ်ား တျပိဳင္နက္တီးမႈတ္၍ ျပိဳင္တူထြက္ေပၚလာေသာ တူရိယာသံမ်ားေၾကာင့္ ႏိုးလာေသာ္လည္း မင္းေသြးပင္ျဖစ္သျဖင့္ မဟာဇနကမင္းသားမွာ တုန္လႈပ္ျခင္းမရွိဘဲ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ကာ ပရိသတ္ႀကီးကို ျမင္ေသာ္လည္း စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္ပင္ နံေတာင္းတဖက္သို႔သာ ေျပာင္းအိပ္လိုက္သည္။
ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားမ်ားက အ၀တ္လပ္ေနေသာ ေျခဖ၀ါးကိုၾကည့္ကာ ေျခခဏာဖတ္ၾကျပီး ဘုန္းလက္ရံုး ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ မင္းေယာက်္ားပင္ ဧကန္ျဖစ္ရမည္-ဟုဆိုကာ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါး ဆက္ကပ္၀တ္ဆင္ေစလ်က္ မင္းခမ္းမင္းနားျဖင့္ ေခၚသြားၾကေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ၀တၱရားရွိသည့္အတိုင္း ေပါလဇနကမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ထံ အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္တင္ေစေလရာ-သမီးေတာ္က မင္းေလာင္းဆိုသူကို အကဲခတ္လို၍ ထုိသူအား အေဆာင္ေတာ္သို႔ လာေတြ႔ရန္ အေၾကာင္းၾကားေလသည္။
အထိန္းေတာ္က ထိုသို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အေၾကာင္းၾကား ေလွ်ာက္တင္သည္ကို မဟာဇနကသည္ မၾကားေလဟန္ေဆာင္ကာ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာျမဲသာ ေျပာေနလိုက္သည္။
အထိန္းေတာ္ႀကီးျပန္သြား၍ အတန္ၾကာမွသာ မိမိအလိုအတိုင္း ေရႊနန္းေဆာင္မ်ားသို႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေလဟန္ျဖင့္ သြားရာ သမီးေတာ္သီ၀လိေဒ၀ီအေဆာင္နား ေရာက္လွ်င္-လာေရာက္ဦးညြတ္ေသာ သီလ၀ိေဒ၀ီအား ေရႊလက္ေတာ္တြဲ၍ ေရႊပလႅင္ထက္တြင္ ထိုင္လိုက္စဥ္ ဦးရီးေတာ္ေပါလဇနကမင္းႀကီး၏ အလိုေတာ္က် မွဴးႀကီးမတ္ရာမ်ား တင္ေလွ်ာက္ေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖဆိုႏိုင္သျဖင့္ သမီးေတာ္ သီ၀လိေဒ၀ီႏွင့္ ေရႊဂေဟဆက္၍ နန္းတက္ပြဲသဘင္ ဆင္ယင္ေလသည္။
မင္းအျဖစ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ကာလစမၸာနဂိုျပည္သို႔ေရာက္ေနေသာ မယ္ေတာ္မိဖုရားႀကီးအား၄င္း၊ ဒိသာပါေမာကၡႀကီးအား၄င္း၊ မိတၳီလာျပည္သို႔ပင့္ကာ သူေကာင္းျပဳ၍ တရိုတေသ ကိုးကြယ္ထားေလသည္။
မဟာဇနကမင္းႏွင့္ သီ၀လိေဒ၀ီမိဖုရားတို႔သည္ သားေတာ္တပါးရေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာရွိၾက၍ ျမပုခက္တင္ကာ ဒီဃာ၀ုမင္းသား-ဟု ေခၚတြင္ေစသည္။ ဒီဃာ၀ုမင္းသားေလး အတတ္ပညာစံု၍ အသက္ ၁၆-ႏွစ္ ျပည့္ေသာအခါ သူ႔ကိုအိမ္ေရွ႔မင္းအရာ အပ္ႏွင္းေလေတာ့သည္။
တေန႔ မဟာဇနကမင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ကိုေခၚကာ ဥယ်ာဥ္နန္းသို႔ စံျမန္းရန္သြားစဥ္ အ၀င္၀၌ အသီးမ်ား ျပြတ္သိပ္စြာ သီးေနေသာ သရက္ပင္ကိုေတြ႔ရာ မင္းႀကီးႏွင့္ အိမ္ေရွ႔မင္းသားပါ ဆြတ္ခူးစားေသာက္ျပီးျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္မွပါလာေသာ ေျခြရံသင္းပင္းမ်ားကလည္း ခူးခြင့္ရျပီျဖစ္ရာ သူ႔ထက္ငါ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆြတ္ယူစားေသာက ္ၾကကုန္၏။
သစ္ခက္တဲနန္းတြင္ တေနကုန္စံျမန္းျပီးမွ ညေနဘက္၌ ျပန္လာရာ ဥယ်ာဥ္၀ရွိ ျပြတ္သိပ္စြာသီးေနေသာ သရက္ပင္မွာ အခက္အလက္မ်ား က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနသည္ကိုေတြ႔၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုေမးေလရာ အသီးရွိသည့္အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ရေၾကာင္း ေဘးနားက အပင္ကား အသီးမရွိသည့္အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ မျဖစ္ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မင္းႀကီးသည္ ငါတို႔၏ မင္းစည္းစိမ္ကား အသီးျပြတ္စြာသီးေနေသာ သရက္ပင္ႏွင့္ တူေလစြတကား၊ ရန္သူမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ဆက္ဆံေနရေသာ ဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေတာ့သည္တကား။ ရန္သူႏွင့္ကင္းေသာ အျဖစ္ကား ရေသ့ရဟန္းဘ၀ပင္တည္း။ အသီးလံုး၀မသီးေသာ သရက္ပင္ႏွင့္တူ၏။
ငါလည္း သက္ေတာ္ႀကီးေလျပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ ႏုပ်ိဳေသးေသာ သားေတာ္ကို ေရႊနန္းစည္းစိမ္ အပ္ႏွင္းကာ ရေသ့၀တ္လဲ၍ ေတာထြက္အံ႔ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ မၾကာမီ ေတာထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
-----------------------
0 comments:
Post a Comment