ဆိုင္းဘုတ္ဆိုတာက ဘာမွအေရးပါတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပစၥည္းက အဓိကပါ။ ကာရန္ ပါပါ၊ မပါပါ ကဗ်ာေကာင္းေရးႏိုင္ရင္ ကဗ်ာဆရာ တာဝန္ေက်ပါၿပီ။ အလားတူပဲ သ႐ုပ္မွန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာ္ဒန္ျဖစ္ျဖစ္ ဝတၳဳေကာင္းေရးႏိုင္ရင္ ဝတၳဳေရးဆရာ တာဝန္ေက်ပါတယ္။ အဘိဓမၼာ ဒါမွမဟုတ္ အေတြးအေခၚ ဒႆနတစ္ခုခုေတာ့ အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားဖို႔လိုတယ္လို႔ …”
လူလတ္ပိုင္း စာေရးဆရာ ေလးငါးေယာက္ တစ္ရက္မွာေရာက္လာၾကၿပီး မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း ေမးပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္က ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာေတြပါ။ စကားေျပာၾကရင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာ ႏွစ္ေယာက္က ေခတ္ႀကီးရဲ႕ တုိးတက္မႈႏႈန္းက ျမန္လြန္းေနတဲ့အတြက္ မွီေအာင္လိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာေနတာပဲလုိ႔ ေျပာပါတယ္။
လူငယ္ေတြကို မယွဥ္ႏုိင္ဘူး
သူတုိ႔အသက္အရြယ္ေတြက ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ေတြျဖစ္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ေမာေပမွာပဲ။ ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ကိုယ္ေတာင္ ေမာလြန္းလုိ႔ လက္ေလ်ာ့ထားလုိက္ရတာ။ ျမန္မာလိုဖတ္ႏုိင္တဲ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းေတာင္ သံုးသိန္းေလာက္ ရွိသတဲ့။ ဘယ္ လိုက္ဖတ္ေနႏုိင္မွာလဲ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို တပည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့ အီးေမးလ္ေလာက္ပဲ သံုးျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ခုေနာက္ပိုင္း ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္နဲ႔ မ်က္စိက သိပ္ၿပီးသဟဇာတမျဖစ္လို႔ တစ္ခါတေလမွ ဖြင့္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ အေရးႀကီးကိစၥေတြရွိတဲ့ အခါက်လည္း လူငယ္ေတြပဲရွာၿပီး ထုတ္ေပးပါလုိ႔ ေျပာရတယ္။ စာရြက္နဲ႔ဖတ္ရတာက မ်က္စိအတြက္ ပိုအဆင္ေျပတယ္။ လူငယ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွယွဥ္လို႔ မရပါဘူး။ သူတုိ႔က ဖ်တ္လတ္တက္ႂကြေနၾကတာေလ။
ဘာမဆို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္
ေလာကႀကီးမွာ မျဖစ္ႏုိင္တာဘာမွမရွိဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို တစ္သက္လံုး လက္ကိုင္ျပဳလာတဲ့သူျဖစ္ေတာ့ ဘာမဆုိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေလးေခ်ာင္းေထာက္ အားျပဳ ေနရသူျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကိုးဆယ္ တစ္ရာကို ဦးေဆာင္ၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ခရီးတို ခရီးရွည္ေတြ ႏွစ္စဥ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ငပလီ၊ ေခ်ာင္းသာ၊ က်ဳိကၡမီ၊ စက္စဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားခဲ့တယ္။ Desktop ကြန္ပ်ဴတာေတာင္ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မေရာက္ေသးတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက Laptop ကိုင္သံုးခဲ့တယ္။ ပုဂၢလိကေတြ အင္တာနက္သံုးစြဲခြင့္ရရခ်င္းပဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္ သံုးစြဲခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဘယ္ရွိဦးမွာလဲ။
မမီတာကို မလုိက္ေတာ့ဘူး
အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြက သန္းခ်ီလိုရွိေနတာ။ ဘယ္လိုမွ ႏွံ႔စပ္ေအာင္ အင္တာနက္လႈိင္းေတြၾကား မကူးစက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္လည္း မေပးႏိုင္ဘူး။ လူကလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ မမီတဲ့အတူတူ လုိက္မေနေတာ့ဘူး။ လူငယ္ေတြကို လိုက္ယွဥ္မေနေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ ကုိယ့္အရွိန္နဲ႔ ကိုယ္ပဲသြားတာ အေကာင္းဆံုးပဲလုိ႔လည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာက အင္တာနက္တစ္ခုတည္းအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္သလို ႏုိင္ငံျခားက တပည့္လူငယ္ေတြနဲ႔ခ်ည္း အင္တာနက္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္စကားေျပာေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္တြင္းက လူငယ္ေတြနဲ႔လည္း စကားေျပာဖို႔၊ ထိေတြ႔ဖို႔ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္။ ဝက္ဘ္ဆုိက္ေတြမွာ စာေရးေန႐ုံနဲ႔ ၿပီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာက လူတုိင္း ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ မဂၢဇင္းေတြ ဂ်ာနယ္ေတြေတာင္မွ ထြက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ဖတ္ၾကရတာျဖစ္တယ္။
အဓိကလိုအပ္တာ ကြန္ပ်ဴတာ မဟုတ္ဘူး
စာေရးဆရာ စာေရးတယ္ဆုိတာ လူေတြဖတ္ဖုိ႔ မဟုတ္လား။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဖတ္ဖို႔ဆုိရင္ ျမန္မာေတြနားလည္တဲ့ ျမန္မာ စကားနဲ႔ ေရးရမွာျဖစ္သလုိ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဆီေရာက္တဲ့ ၾကားခံပစၥည္းကို သံုးရမွာပဲျဖစ္တယ္။ အင္တာနက္ေတြ၊ အြန္လိုင္းေတြက ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစု မထိေတြ႔ႏိုင္ေသးဘူး။ ပံုႏွိပ္စာအုပ္စာေစာင္ေတြပဲ အဓိက အားထားေနရဆဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာေတြ ေခတ္ကိုအမီလုိက္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ မသံုးႏိုင္တာ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကလုိ အပ္ခ်က္က ကြန္ပ်ဴတာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြဖတ္ဖုိ႔ လူေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့၊ လူေတြဖတ္ခ်င္ေနတဲ့စာေတြ ေရးသားႏုိင္ၾကဖုိ႔သာျဖစ္တယ္။
တာဝန္မဲ့လြန္းတယ္
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီေခတ္ကေခတ္ကို အမီလိုက္႐ုံနဲ႔ တင္မရေတာ့ဘူး။ ေခတ္ကို အမီလိုက္လို႔က ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ၿမီးဆြဲပဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာက ေခတ္ကိုေရွ႕ေဆာင္ႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြသာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္တယ္လို႔ ျပည္သူလူထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးက တေလးတစား သတ္မွတ္ထားတာ မဟုတ္လား။ ဒီ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ထိုက္တန္ေအာင္ေတာ့ ဝတၱရားေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ စာေရးဆရာမွာ ဘာတာဝန္မွ မရွိဘူး။ စာေရးဆရာဟာ ဘယ္သူအတြက္မွ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့စကားမ်ဳိးက တာဝန္မဲ့လြန္းပါတယ္။ မေျပာသင့္ပါဘူး။
ကဗ်ာျဖစ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးတယ္
အဲဒီလို တာဝန္မဲ့စကားေတြ လြန္လြန္ကၽြံကၽြံ ေျပာၾကတာေတြေၾကာင့္ အခု ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာစာေပဟာ တိုးတက္မႈ တုံ႔ဆိုင္းေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြ ကာရံပါတဲ့ ကဗ်ာေရးရမွာ လန္႔ေနသလို ဝတၳဳေရးဆရာေတြလည္း သ႐ုပ္မွန္ဝတၳဳေရးရမွာ လက္တြန္႔ေနၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာတိုင္းက ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ ေရးတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကာရန္နဲ႔ ကဗ်ာလည္း ထြက္မလာ၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေကာင္းေတြလည္း ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ မဂၢဇင္းတိုင္းမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြ အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ပါေနတာပဲလို႔ မေျပာပါနဲ႔။ အဲဒီကဗ်ာေတြရဲ႕ တစ္ဝက္ေလာက္က ကဗ်ာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာလို စာေၾကာင္းခြဲစီထားတဲ့ စာလံုးေတြပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို စကားေျပလို႔ေတာင္ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ စကားေျပရဲ႕အဂၤါေတြ မျပည့္စံုပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုၿပီး ေရးသားလိုက္ၾကတာ ကဗ်ာအေငြ႔အသက္၊ ကဗ်ာဝိဉာဥ္ကို လံုးလံုးကို ရွာမေတြ႔ပါဘူး။ ကာရန္ပါတိုင္း ကဗ်ာလုိ႔မေခၚႏိုင္သလို၊ ကဗ်ာလို႔ အမည္တပ္တိုင္း ကဗ်ာျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကာရန္ ပါေရး မပါေရး၊ ေမာ္ဒန္ ျဖစ္ေရး၊ မျဖစ္ေရးဆိုတာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကဗ်ာျဖစ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးပါတယ္။
ဝတၳဳစစ္စစ္ ျဖစ္ဖို႔လို
ဝတၳဳေရးရာမွာလည္း သ႐ုပ္မွန္တို႔၊ ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္တို႔ျဖစ္ဖို႔ထက္ ဝတၳဳစစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ ဝတၳဳေကာင္းျဖစ္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က စာသာေရးၾကတာ ကိုယ္ေရးလိုက္တာ ဝတၳဳလား၊ ေဆာင္းပါးလား၊ အက္ေဆးလား၊ စာၫြန္႔လားဆိုတာေတာင္ ေရေရရာရာ မသိပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ားဆို စာေရးဆရာေတြသာ မဟုတ္ဘူး။ အယ္ဒီတာလုပ္ေနသူမ်ားေတာင္ မသိၾကဘူး။ တိုရင္ ဝတၳဳတို၊ ရွည္ရင္ ဝတၳဳရွည္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ဝတၳဳတိုက ဝတၳဳရွည္ေနရာ ေရာက္လိုေရာက္၊ ေဆာင္းပါးက ဝတၳဳျဖစ္လိုျဖစ္၊ အက္ေဆးျဖစ္လိုျဖစ္နဲ႔ အဆီအေငၚမတည့္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျမင္ေတြ႔ေနရတတ္တယ္။
ဒႆနရွိမွ စာေကာင္းထြက္
အဆီအေငၚမတည့္ေပမယ့္လည္း ကဗ်ာေကာင္း၊ စာေကာင္း၊ ဝတၳဳေကာင္းျဖစ္ရင္ သည္းခံႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ဆိုတာက ဘာမွအေရးပါတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပစၥည္းက အဓိကပါ။ ကာရန္ ပါပါ၊ မပါပါ ကဗ်ာေကာင္းေရးႏိုင္ရင္ ကဗ်ာဆရာ တာဝန္ေက်ပါၿပီ။ အလားတူပဲ သ႐ုပ္မွန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာ္ဒန္ျဖစ္ျဖစ္ ဝတၳဳေကာင္းေရးႏိုင္ရင္ ဝတၳဳေရးဆရာ တာဝန္ေက်ပါတယ္။ အဘိဓမၼာ ဒါမွမဟုတ္ အေတြးအေခၚ ဒႆနတစ္ခုခုေတာ့ အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားဖို႔လိုတယ္လို႔ ေျပာရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။
လူထုစိန္ဝင္း
The Hot News မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment